Doświadczenie projektowania inkluzywnego w architekturze z Markiem Ellerbym
1/ Czy możesz udzielić jakiejś rady odnośnie tego, jak radzić sobie z dziećmi, które stają się agresywne, mogą potencjalnie stosować przemoc, jakie wsparcie może tu płynąć ze strony odpowiednio zaprojektowanej przestrzeni?
Dostosowanie ośrodków integracji dla dzieci w spektrum autyzmu na podstawie ich niepowtarzalnych potrzeb i wrażliwości jest niezwykle ważne. Współpraca z organizacjami takimi, jak The National Autistic Society, pomaga zwrócić uwagę na konkretne wymagania, jak na przykład solidna konstrukcja, odpowiednia do dużych potrzeb fizycznych. Szkoły powszechne także pomagają, wprowadzając środki bezpieczeństwa, jak wyznaczone przestrzenie dla uczniów agresywnych i strefy ciszy, gdzie można się uspokoić. Kluczowe jest radzenie sobie z autyzmem w środowisku szkolnym i odpowiednie projektowanie przestrzeni, pamiętając przy tym, że same budynki mogą nie rozwiązać każdego wyzwania. Przewidywanie problemów i współpraca z osobami w spektrum autyzmu oraz specjalistami ds. edukacji specjalnej są niezbędne w procesie skutecznego nauczania.
2/ Jakie są Twoje metody badawcze na początku projektu? Jak odkrywasz szczegółowe informacje?
Wiedza zdobyta przy okazji poprzednich projektów pozwoliła mi zrozumieć specyficzne potrzeby osób w spektrum autyzmu w placówkach edukacyjnych. W Wielkiej Brytanii Ministerstwo Edukacji zapewnia doskonałe wytyczne dotyczące norm przestrzeni, które służą za punkt wyjścia w projektowaniu szkolnych wnętrz.
Jednak oprócz standardowych wytycznych niezwykle ważne są ciągłe badania, czytanie oraz zaangażowanie w projekty i kontakty z innymi ludźmi. Ogrom zasobów dostępnych w internecie, w tym strona „Architecture for Autism”, czyli architektura dla autyzmu (www.architectureforautism.org), prowadzona przez Filipa z Holandii, zawiera cenne spostrzeżenia dotyczące różnych aspektów projektowania dla osób w spektrum autyzmu. Platforma ta zawiera obszerny zbiór wytycznych i dyskusji, przyczyniając się do ciągłego dialogu na temat skutecznego projektowania dla osób w spektrum.
3/ Jak przewidzieć, czy kolory będą uspokajające?
Szeroko zakrojone badania sugerują gamę kojących kolorów do wykorzystania podczas projektowania przestrzeni dla osób w spektrum autyzmu. Ważne jest jednak także uwzględnienie rozmaitych preferencji w ramach spektrum, od uspokajających kolorów po jasne odcienie i bodźce sensoryczne. Projektowanie obejmuje tworzenie neutralnego tła w kojących kolorach, umożliwiającego jednak personalizację w oparciu o indywidualne potrzeby. Choć nie mówi się o konkretnym spektrum kolorystycznym, najważniejsza jest elastyczność w dostosowaniu się do rozmaitych preferencji osób w spektrum autyzmu.
4/ Jak projektowałeś dla osób przeciążonych sensorycznie i osób o obniżonym poziomie takich bodźców?
Zasadniczo zajęcie się przeciążeniem sensorycznym podczas projektowania z myślą o autyzmie jest kluczowe. Obejmuje to uwzględnienie drogi do szkoły, wybór spokojnej lokalizacji, zapewnienie łatwego poruszania się w budynku oraz pomalowanie go w kojące kolory. Choć ujęcie każdego aspektu jest trudne, naszym celem jest stworzenie otoczenia minimalizującego stres sensoryczny u uczniów przekraczających próg szkoły.
Refleksje na temat wyznaczania stref i tras z Gillian Burgis Smith
1/ Czy możesz polecić jakieś konkretne strategie lub techniki tworzenia przyjaznych sensorycznie projektów uwzględniających różne bodźce, z jakimi mogą spotkać się użytkownicy takich wnętrz?
Moje zalecenie to włączanie pokoi sensorycznych do projektów lub przestrzeni, by zapewnić komfort osobom z nadwrażliwością lub obniżoną wrażliwością sensoryczną. Propozycja obejmuje zarówno pokoje sensoryczne, jak i pomieszczenia o obniżonym poziomie ilości bodźców sensorycznych, dzięki czemu można elastycznie zaspakajać różne potrzeby. Nacisk kładzie się na edukację i zwiększenie świadomości w organizacjach, by tworzyły przestrzenie inkluzywne, w których osoby nie będą się czuły zmuszone do wyjawiania swoich problemów z wrażliwością. Co więcej, podkreśla się, jak ważne jest uwzględnienie akustyki w korytarzach i przestrzeniach przejściowych, wraz z sugestią, by podczas całego procesu projektowego angażować konsultantów ds. projektowania inkluzywnego oraz grupy powiązane z neuroróżnorodnością, by mogły przekazywać cenne spostrzeżenia i informacje zwrotne.
2/ Biorąc pod uwagę, że większość zaburzeń neurologicznych ma tak wiele odmian, jak nadać priorytet przestrzeniom i potrzebom, aby były neuroinkluzywne dla jak największej liczby osób?
Kluczową sprawą jest zapewnienie elastyczności i wyboru w projektowaniu przestrzeni oraz uznanie faktu, że podejście uniwersalne nie jest najlepsze. Odsyłamy tu do norm PAS 6463, które zawierają mapy sensoryczne, z góry wskazujące charakterystyki różnych przestrzeni – jak poziom hałasu, oświetlenie i atmosfera. Sugeruje się, że mapowanie sensoryczne i wyznaczanie stref mogą być cennymi narzędziami w tworzeniu zróżnicowanych i komfortowych przestrzeni dopasowanych do rozmaitych potrzeb sensorycznych.
Jessica Meredith wprowadza nas w temat neuroinkluzywności
1/ W jaki sposób podejście do projektowania opartego na neuroróżnorodności różni się od tradycyjnych metod projektowania?
Uwzględnienie neuroróżnorodności obejmuje wzięcie pod uwagę rozmaitych potrzeb danych osób, zwłaszcza tych z wrażliwością sensoryczną. Porównanie przetwarzania sensorycznego do innych u każdego „kubeczków” (oznaczających optymalne zakresy pobudzenia sensorycznego), podkreśla znaczenie rozpoznania i dostosowania się do różnych doświadczeń sensorycznych. Takie podejście zachęca projektantów do zerwania z unormowanymi założeniami i dostosowywania elementów takich, jak faktury, kolory i układy przestrzenne tak, by zaspokoić niepowtarzalne wymagania różnorodnego spektrum osób. Ogólnie rzecz biorąc, podejście do projektowania opartego na neuroróżnorodności na pierwszym miejscu stawia inkluzywność i zrozumienie zróżnicowanych profili kognitywnych i sensorycznych, zaś oddala się od nastawienia na uniwersalne zastosowanie projektów powstałych metodą tradycyjną.
2/ Czy jest różnica między projektowaniem dla uczniów neuroróżnorodnych w porównaniu do przestrzeni biurowych oraz jakie należy zastosować udogodnienia, by poprawić doświadczenie edukacyjne tych uczniów?
Nie powinno być sztywnego rozróżnienia między potrzebami dzieci i dorosłych, zwłaszcza, jeśli mówimy o osobach neuroróżnorodnych. Społeczeństwo narzuca nam różne oczekiwania, zakładając, że dorośli powinni sobie radzić z większą ilością bodźców niż dzieci. Jednak dorosłe osoby neuroróżnorodne i neurotypowe mają podobne potrzeby. Jeśli uznamy taki stan rzeczy, okaże się, że wiele strategii przewidzianych dla osób neuroróżnorodnych zaspakaja również potrzeby osób neurotypowych. Zaspakajanie potrzeb uczniów neuroróżnorodnych w placówkach oświatowych często „mimochodem” zaspokaja także potrzeby uczniów neurotypowych. Tworzenie oddzielnych przestrzeni w jednej sali, włączenie miękkich i miłych w dotyku elementów, uwzględnienie biurek do pracy na stojąco i sprzyjanie ruchowi może być korzystne dla wszystkich, gdyż promuje bardziej inkluzywne i pełne wsparcia środowisko uczenia się.
3/ SCzy powinniśmy zmienić wygląd naszych biur i przywrócić bardziej osobiste przestrzenie oraz czy praca z domu, upowszechniona podczas pandemii Covid, jest korzystna dla osób neuroróżnorodnych?
Podejście do przestrzeni do pracy nie powinno być zero-jedynkowym wyborem między biurami typu open space a indywidualnymi biurami. Obie opcje powinny być dostępne, by możliwe było zaspakajanie zróżnicowanych potrzeb pracowników. I podczas gdy biura typu open space są dla niektórych dobrym rozwiązaniem, należy koniecznie uwzględnić potrzeby tych osób, które potrzebują bardziej wydzielonych przestrzeni, jak małe biura lub pomieszczenia. Sprawienie, by biura typu open space były nieco bardziej przyjazne dla osób neuroróżnorodnych wymaga przemyślanych rozwiązań, jak układ korytarzy, oświetlenie oraz rozmieszczenie biurek, co pozwoli na uwzględnienie wrażliwości sensorycznej i potrzeby prywatności. Podobnie, opcja pracy zdalnej nie zawsze się sprawdza w przypadku wszystkich osób neuroróżnorodnych. Podczas gdy część z nich korzysta z elastyczności i zmniejszonego przebodźcowania sensorycznego wiążących się z pracą zdalną, inne rozwijają się dzięki organizacji i społecznym interakcjom związanym z pracą w biurze. Kluczowe jest oferowanie obu opcji, by zagwarantować inkluzywność i zaspakajać różne preferencje i potrzeby osób neuroróżnorodnych.
4/ Czy istnieje niebezpieczeństwo stereotypizacji osób neuroróżnorodnych? Czy są już statystyki mówiące, jaka część populacji jest neuroróżnorodna?
Tak, niestety stereotypy dotyczą również osób neuroróżnorodnych, które mogą być dla tej społeczności krzywdzące. Obecne w mediach oraz historyczne nieścisłości dotyczące niuansów neuroróżnorodności odegrały w tym swoją rolę. Koniecznie musimy zdać sobie sprawę z tego, że osoby neuroróżnorodne są niepowtarzalne. Mogą u nich występować cechy wspólne, ale każda z nich ma wyjątkowy zestaw potrzeb i bagaż przeżytych doświadczeń, które należy zrozumieć.
Jeśli chodzi o statystyki, około 15-20% populacji może być neuroróżnorodne. Więcej informacji można znaleźć w tym artykule w piśmie Forbes.
